Beste cyclocross renners

Een hele tijd geleden in 2014, na afloop van de Wereldbeker in Milton Keynes schreef ik een open brief. Het was een ongeplande waterval van woorden over hoe gek ik ben op veldrijden en hoe ik er in geloof dat veldrijden zowel een passie als een carrière kan zijn. Nu zijn we 5 jaar verder en het is nog steeds waar. Bovendien zijn er steeds meer jonge veldrijders uit niet traditionele veldritlanden die bewijzen wat ik altijd gedacht heb. Schitterende jonge Britse renners zoals Tom Pidcock, Evie Richards en Ben Tulett zijn ondertussen meervoudige wereldkampioenen. Steeds meer renners vinden onderdak in professionele veldritteams overal in Europa en tonen daarmee dat de veldritdiscipline niet ondergeschikt is aan het weg of baanwielrennen. 

Dit jaar waren de Britse nationale kampioenschappen de beste die ik ooit heb meegemaakt: zo veel enthousiaste jonge mensen, een record aantal deelnemers bij de meisjes en even veel jongens dan meisjes die langs de kant van het parcours staan te supporteren. Voor mij was dit echt een kantelpunt in de Britse veldritwereld. Dat brengt mij bij mijn eigen kantelmoment. Ik heb beslist om mijn wedstrijdfiets aan de haak te hangen. Voor het eerst in mijn carrière heb ik tijdens dit seizoen momenten gehad waarbij ik niet de vechtlust had die nodig is om te koersen tegen de absolute top. In een sport waarbij de competitie steeds groter wordt, kan ik niet het beste uit mezelf halen zonder een enorm verlangen om te presteren. Als ik verder zou koersen, zou ik naar mijn gevoel mezelf onrecht aandoen en dat is niet hoe ik herinnerd wil worden.

De afgelopen 15 jaren van mijn leven waren buiten proporties fantastisch. Ik had nooit durven dromen over deze geweldige reis en ik zou er niks aan willen veranderen. Ik meen dit oprecht. Als je een ‘veldrijder in Europa’ wil zijn, maak je alles mee. Gaande van de meest barre weersomstandigheden en dieptepunten tot de hoogste hoogtepunten. Elke dag opnieuw maak je nieuwe mooiste herinneringen om later aan de kleinkinderen te vertellen, of in mijn geval aan mijn hond. Wanneer je aan het trainen bent in België, met de hardste zijwind en aanvriezende sneeuw in je gezicht, zal je je vragen stellen bij je levenskeuze. Ik beloof je echter dat de dag dat je op het podium van een wereldkampioenschap staat, je enkel de zonovergoten ritten zal herinneren die je hart deden stralen. 

Er is niets beter in het leven dan de trots die je voelt na het bereiken van iets waar je je hart en ziel voor weken, maanden en jaren hebt in gestoken. Hoewel dat niet het veldrijden of zelfs sport moet zijn, waarom zou het dat niet kunnen zijn? Ik kan eerlijk zeggen dat wielrennen me gemaakt heeft tot wie ik ben. Al sinds ik een kind was, waren mijn beste vrienden de mensen die ik ontmoette in het wielrennen. De namen en gezichten zijn veranderd doorheen de jaren, maar de omstandigheden waarin ik mijn vrienden ontmoet zijn dezelfde gebleven. Collegialiteit en kameraadschap in het veldrijden vind je in geen enkele andere wielerdiscipline. Het vertrouwen dat ik in het leven heb, komt van de lessen die ik geleerd heb in mijn sport en de competitie. Ik heb de liefde van mijn leven ontmoet in de ‘National Trophy in Margem Park’ in 2000 en samen hebben we het voorrecht gehad om de wereld rond te reizen in de naam van onze hobby.  

Wat ik wil overbrengen is dat onze levens bubbels zijn en dat we het soms moeilijk hebben om er buiten te kijken. Maar je kunt de bubbel ook uitbreiden. We leven in een ongelofelijke wereld, vol met bijzondere mensen die bereid zijn hun huis open te stellen en hun leven te delen met jou. Als een professionele veldrijder zal je speciaal zijn voor hen en enkel dat kan het oneindig lonend maken. Ik zou eindeloze verhalen kunnen schrijven over de vele speciale ervaringen die ik heb gehad in de afgelopen 15 jaar en misschien zal ik het op een dag wel doen. Maar nu wil ik je enkel aanraden om je passie te volgen. Als je een veldrijder wil zijn, laat dan nooit iemand je vertellen dat je het niet kan. Ik ben het levende bewijs. 

Hoewel het niet altijd rozengeur en manenschijn is geweest, nu mijn carrière op haar einde loopt, weet ik dat ik elke kans heb gegrepen die ik kon grijpen. En meer. Ik heb de deeltjes talent die ik heb, meegenomen en er het beste van gemaakt, alles uit gehaald. Ik heb er elke druppel vastberadenheid uitgewrongen om te bereiken wat ik nu heb. Ik heb geprobeerd, gefaald en opnieuw geprobeerd sinds de eeste dag van mijn carrière tot de laatste dag en ik weet dat ik deze attitude zal meenemen in mijn volgende functies.   

Aan alle renners en toekomstige renners, jongens en meisjes, ik ben er nog steeds voor jullie. Ik heb een weelde aan ervaring en ik ga jullie niet laten vallen omdat ik zelf niet meer koers. Ik heb een spannende rol in mijn ploeg en de verantwoordelijkheid tot de sport om mijn ervaring in elk aspect door te geven: van trainingsstages en clinics tot wedstrijdlijnen en tactiek. Ik beloof dat geen enkele vraag een domme vraag is en dat ik ook nog niet klaar ben met het ijveren voor de ontwikkeling van de sport. 

Het Helen 100 project heeft grote doelen voor wie wil instappen in de sport en voor competitie op het hoogste niveau. Ik heb grote ambities voor de jeugdcategorieën bij de dames in het veldrijden en zoals je je nu misschien zal realiseren heb ik een stille maar grote vastberadenheid die zich al op jullie gefocust heeft. 

Laat me deze brief eindigen met een dankwoord. Bedankt aan iedereen die deel heeft uitgemaakt van mijn prachtige carrière op de fiets en dankuwel aan iedereen die me geholpen heeft om een verschil te maken in onze zeer speciale sport naast de fiets. Het is niet vaarwel, maar eerder tot ziens.

Helen